mycha

M. studiowała razem ze mną na roku, była jedną z tych bliższych znajomych, ale nie do końca na stopie przyjacielskiej. Kiedy po trzecim roku pojechałam do Niemiec, ona wybrała Hiszpanię... Wpadając na święta i egzaminy do kraju, wpadałyśmy również na siebie... Potem było spotkanie w Madrycie w trakcie moich zasłużonych wakacji, tuż przed unijnym referendum i to piwo, które wypiłyśmy, bez złudzeń, ale na lekkim rauszu za akcesję i mobilizację rodaków. Ostatni raz widziałyśmy się w Warszawce, tuż po jej obronie i tuż przed moją. Minęły kolejne dwa lata – M. wróciła do „la vida madrileńa”, a ja po różnych przejściach wylądowałam w Afryce. I teraz dostaję od niej maila, że ma nową pracę, że szykuje się projekt i wyjazd do Windhoek. Wczoraj, nie dowierzając losowi, że naprawdę się znowu widzimy przegadałyśmy pół dnia, kaleczonym językiem ojczystym z domieszką hiszpańskiego, angielskiego i niemieckiego. Nad nami - niebo nad Afryką. Ale poza tym: o pracy, o życiu, o wyborach i kompromisach. O polityce i mężczyznach naszego życia (w tej kolejności, haha). O życiu w ojczyźnie i na obczyźnie. O niekompetentnych przełożonych. I o zbiegach okolicznościJ

PS. Naprawdę zaczął się sezon odwiedzin....

Ciągle pada. African Summer mija bez upałów, bez słońca (może i lepiej bo skóra jeszcze nie doszła do siebie po zawieruchach południowoafrykańskich), za to za dużo wilgoci, ataki mrówek i komarów. Część Katutury stoi pod wodą, podobnie jak „patelnia” w Etoshy, w Rundu drogi zrobiły się nieprzejezdne, a Zambezi przekroczyła poziom krytyczny. Namibijczycy szczęśliwi, już tylko kilka kropel deszczu i wszyscy śmieją się od ucha do uchaJ Wypada się tylko przyłączyć...

 Nad moim ogrodem.

No tak, nie było mnie przez chwilę. Powody? Zły nastrój, o tak o, jakby to brzmiało na wschodzie Polski, do tego pół-służbowa podróż na północ do Lucii w ramach przygotowywania kolejnego eventu, deszcz i deszcz i deszcz, oraz powrót szefowej, której urlop nie posłużył na redukcję frustracji...Z jednego ważnego zadania zrobiło się kilka – miło, że chociaż big boss docenia moją nadpracowitość, do tego ciągłe przeziębienie (jest ZIMNO) i remont, który nagle przypomniał sobie o mojej części biura. W rezultacie nie mam pojęcia gdzie jest połowa moich akt, nie wspominając o komputerze... Mam nadzieję, że się znajdzie i to szybko.....

Lucia jest teraz w innej organizacji, gdzie nie grożą jej – przynajmniej przez jakiś czas – zarzuty les-koleżanki o odbijanie jej chyba niezbyt wiernej przyjaciółki – cóż, wierność w związkach homo jest zagrożona jedynie przez tych strasznych heteryków, co jest sprawą ogólnie znaną (mi dopiero od niedawna).... Tsumeb – miejscowość na początku Ovambolandu jest dawną osadą górniczą, z kolonialnym budownictwem i olbrzymią ilością zieleni. Słynie też z rasizmu jej mieszkańców, rasizmu tak obrzydliwego, że jak przekonałam się na własnej skórze, odbijał się nam czkawką przez dwa dni.... Centrum, w którym pracuje Lucia, opiekuje się ofiarami przemocy domowej... W trakcie trzech oficjalnych dni służbowych spędzonych tam zobaczyłam wystarczająco by zatruć sobie nastrój i humor przez dalszych kilka tygodni...

Ale, ale, zbliża się sezon odwiedzin. W środę kolejna porcja znajomych z Niemiec... Chyba wypożyczymy znowu jeepa, więc będzie frajda... (podróż służbowa city golfem chicco zrobiła ze mnie fankę jeepa...).

Poczcie Polskiej mówimy NIE! (Kolejny powód złego nastroju...)

Za dużo rozbijam się po świecie. Zbyt często nie ma mnie, tam gdzie powinnam być, z Tymi z którymi powinnam być. W tych pewnych ważnych momentach:(((((((